PHOTOGRAPHY WEBLOG

Victor Hasselblad AB has developed a new camera system in cooperation with Teleca. Teleca supplies the electronics design and the development of embedded software as well as integration and testing.

The new camera system, called the H-system, uses the picture format 645 and incorporates modern camera technology such as auto focus, automatic exposure and motor operated functions. The new camera addresses professional photographers, within film and digital photography, where the need for fast handheld photography dominates, for example within the fashion industry, wedding photography, sports and news. Hasselblad also expects huge interest from advanced amateur photographers.

For compatibility with future products the H-System is built modularly. The new camera system contains a completely new platform concerning control and communication built on a standard electrical interface, databus communication (I2C) and a programmable user interface similar the one used in mobile telephones.

R&D Manager Lars Pappila at Hasselblad is very pleased that one of Sweden's most complex commercial projects has resulted in the introduction of the H-System. To Hasselblad the launch of the new camera system is the biggest product event since the classic Hasselblad system was introduced in 1948. "Teleca's engineering expertise combined with their passion and commitment have made them an ideal partner for us for the development of our new camera system", says Lars Pappila.

Suzanne Brink over de serie Hollands Zicht in KRO Studio:

Eddy Posthuma de Boer behoort tot de generatie van Cor Jaring en Paul Huf en wordt gevolgd terwijl hij behangen met een camera naar India reist. Daar fotografeert hij in een steengroeve kinderen van rond de veertien jaar die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met vijf kilo wegend gereedschap steen aan stukken hakken. Posthuma de Boer vertelt: 'Die kinderen zijn versleten voor ze uitgegroeid zijn.' Hij drukt vier rolletjes achter elkaar af van een jongetje om de kracht waarmee hij hakt vast te leggen en praat daar nogal technisch over: 'Met flitsen moet het lukken.' Pas later in de reportage wordt zijn betrokkenheid duidelijker. Zijn drijfveer om kinderen in moeilijke omstandigheden te fotograferen komt voort uit zijn schooltijd toen hij veel van zijn joodse klasgenoten kwijtraakte. Dat is een van de weinige persoonlijke dingen die de fotograaf vandaag vertelt. De interesse van de makers van Hollands zicht gaat voornamelijk uit naar zaken als de keuze voor zwart/wit fotografie en Posthuma de Boers' zoektocht naar een geschikte steenhakkersfamilie om te fotograferen. Veel vragen blijven liggen. Wat voor band heeft de fotograaf bijvoorbeeld met zijn 'modellen', de jonge steenhakkers? Gaat hij bij hun familie eten? Wat betekent fotografie voor hem? En nog zo'n belangrijke vraag: wie is Posthuma de Boer eigenlijk? Moeten we hem ergens van kennen?
De tweede aflevering ging over fotografe Hellen van Meene en ook daarvoor geldt dat de reportage maar beperkt inzicht gaf in haar drijfveren en keuzes. Het waren echt mooie plaatjes die passeerden en het is leuk om te weten dat Van Meene een puber voor de foto in de vrieskou een dode vis laat knuffelen, maar waarom doet ze dat? Wat zijn haar thema's? Hollands Zicht houdt zich op de vlakte en laat de kijker leeg en verloren achter.

Achtentwintig jaar lang had Het Parool een kanjer van een fotojournalist in huis, Wubbo de Jong. Nu pas is een stevig en eerlijk fotoboek van zijn werk verschenen. Het eindresultaat heeft hij niet meer in handen kunnen houden. Maar de keuze is onmiskenbaar de zijne. Foto's zonder poespas, krachtig, direct maar toch gevoelig, een beetje zoals Wubbo zelf was. Of het nu om portretten van onbekende of bekende Nederlanders gaat, om reisreportages of het harde nieuwswerk, overal is zijn stijl (de grove korrel en stevig doordrukken) te herkennen. Foto's van de krakersrellen, gelauwerde foto's uit Oost-Europa tijdens en na de omwenteling, de hongersnood in Ethiopië, portretten van Mathilde Willink, Carmiggelt of Baldwin, terwijl je aan het kijken bent, besef je opeens dat het niet alleen een heel mooi fotoboek geworden is, maar ook een reis door de tijd. Een reis die voor Wubbo de Jong veel te vroeg geëindigd is.

Bron: Trouw Boeken/ Jeanette de Vos

Afgelopen nacht van 03.00 uur tot 04.00 op Radio 1:

EEN LEVEN LANG een documentaire van de NPS. Een portret van de uit Hongarije afkomstige fotografe Jutka Rona. Over haar portretten en haar theaterfotografie, haar huwelijk met de toneelschrijver Dimitri Frenkel Frank, haar joodse achtergrond en haar onderduikperiode in de oorlog. Aan het woord komen ook haar vrienden Nico Frijda en Ageeth Scherphuis die voor haar poseren.

Omdat haar vader zijn beroep van journalist in Hongarije niet meer behoorlijk kon uitvoeren, emigreerde de familie Rona in 1937 naar Amsterdam. Ondanks het feit dat haar vader vlak na de 2e wereldoorlog oprichter was van het fotopersbureau ABC press, waren haar ouders er erg op tegen dat hun dochter Jutka op zeventienjarige leeftijd er voor koos fotograaf te worden. Zij vonden dat zij moest gaan studeren na haar eindexamen gymnasium bèta. Jutka Rona zette haar keuze toch door. Ze volgde een éénjarige schriftelijke cursus, werkte een jaar in Zweeds fotolaboratorium en leerde de rest in de praktijk.

Rona ontwikkelde zich tot een zeer veelzijdige fotograaf. Ze maakte reportages voor een groot aantal tijdschriften, deed de stills bij tientallen Nederlandse films ( o.a. Bert Haanstra’s Fanfare in 1958 ), werkte geruime tijd als theaterfotograaf en verzorgde een serie reisgidsen. De afgelopen jaren werkte ze aan twee fotoboeken: een boek over kinderen die lijden aan de ziekte van Duchenne en een boek over Hongarije. In haar recent verschenen "Hongaars fotoalbum, een denkbeeldig leven" laat zij aan de hand van levens van anderen zien hoe haar eigen leven had kunnen zijn als ze in Hongarije was gebleven. In een interview in de NRC zegt zij: "Als ik in Hongarije gebleven zou zijn, zou mijn lot het lot geweest zijn van een jood".

Het vastleggen van bijzonder momenten (die voorbijgaan) vormt nog altijd de basis van haar niet aflatende enthousiasme voor het maken van foto’s. Dat de mens daarbij centraal staat is haast vanzelfsprekend: “ik ben in het algemeen dol op mensen en er staat dan ook altijd wel een mens op mijn foto’s, waarschijnlijk omdat het zonder mensen zo leeg lijkt”.

New York's first major exhibit in almost 30 years of Richard Avedon portraits reveals many works never before seen in public — and the photographer's personal view of half a century of American history. "Richard Avedon: Portraits", on display at the Metropolitan Museum of Art through Jan. 5, illuminates the Avedon's entire career in portraiture, from his earliest works in the 1940s through pictures created in recent months.

The Met display is the first major showing here of Avedon's portraits since 1975, and will not travel beyond New York. Avedon, 79, worked closely with the museum in organizing the show. Most of the photographs are from his private collection. His portraits, most shot against a white background and none with typically posing or smiling subjects, are intense and seem to reveal something beneath the surface, something about the subject's character.

Because Avedon chooses his subjects and does not do portraits on commission, the people pictured are all people who fascinate him, and that fascination shines through. In a sense, Avedon's own character is revealed through the characters he has chosen to photograph over the years. The 180 portraits, organized chronologically and by theme, also include images of Marilyn Monroe, President Dwight D. Eisenhower, writer Truman Capote and painter Willem de Kooning.

Bron: Associated Press.

The European Pressphoto Agency, or epa, will end its 18-year cooperation with Agence France-Presse and launch a new international service with the 13 remaining partners in May, the agency said in a statement Friday. The agency pools the daily production of its partners along with photos taken by epa's own network of staff photographers throughout Europe, reaching hundreds of clients worldwide. It has relied on AFP for photos outside of Europe.

The agency said it will set up its own international photo service using its staff photographers and stringers, in addition to developing strategic partnerships around the globe. In a statement on the breakup, AFP said the relationship was no longer balanced, saying it was supplying more pictures to the agency than the partners delivered to subscribers. As a result, revenues in Europe were growing five times more slowly than the rest of the world, the agency said.

Bron: Associated Press.

Een brief van Perpignan-festivaldirecteur Jean-François Leroy aan Holly Hughes, naar aanleiding van haar artikel in PDN (waarover ik maandag al het nodige schreef en door een aantal fotografen flink over de hekel werd gehaald vanwege heiligschennis).

September 27, 2002

My dear Holly,

I hope you will publish this letter, side by side, along with your piece...

Thank you; from the bottom of my heart, thank you. For me, journalism American-style has always been a reference, based on distinguishing fact from commentary. Until I read your article, that is. A caricature, an opinionated piece that is but a parody of neutral reporting. The first paragraph already speaks for itself -- I quote: "the usual debates over the state of photojournalism were drowned out by anti-American, anti-Israeli rhetoric."

Although the subject doesn’t appear clearly, the reader already knows what to think of the article! "A true lesson in journalism for us Europeans"…

A good third of your article is then devoted to your analysis of my problem with Nachtwey; here you become unabashedly biased. I have two witnesses to the incident (Ivan Lattay and Jean-Louis Fernandez) who saw the altercation between Laurent Langlois and James Nachtwey. When you quote Laurent, whose intention, by then, was to defuse the situation, or at the very least downplay it, as saying "no pushing happened," as if it amounted to no more than a verbal exchange, you are taking advantage of his poor command of the English language. Why did you not interview the two witnesses?

But I guess that just proves a very important point: Photo District News and The Washington Post just aren’t in the same league…

Your piece then goes on to discuss the way Visa treated "the most photographed news event in living memory," which one would suppose refers to the events of September 11th. I shall not be cruel and ask you how many (how few?) years you’ve been in photojournalism, but this year at the festival there were many photographers who could actually remember the fall of Saigon, the genocide by the Khmer Rouge, the genocide in Rwanda, the Balkans War, or even the end of World War II…

Coming back to 9/11" Neither I nor my team ever intended to omit the event altogether. After giving the topic much thought, we agreed that Visa pour L’Image-Perpignan’s role was not to show extensively-published pictures all over again, in particular in light of the fact that they would be printed again in newspapers around the world as part of the commemoration of the attacks" This is a choice I made 14 years ago, a decision I did not want to call into question, not even for the World Trade Center. At Perpignan, we show pictures that are never seen in the media; our purpose is not to bring out pictures that have been printed around the world!

Which brings me to your very subtle appreciation of the evening screening dedicated to terrorism, which you assert was "universally criticized," since the people you call as witnesses found it "boring"and "obscene." Not to mention that so many spectators risked their lives walking out in mid-show in order to escape this exercise in "journalistic pornography"…

Of course, we could have dealt with the issue of terrorism in the same way that we dealt with Afghanistan on September 8, 2001 -- i.e. treating the events in chronological order. The documentary would have culminated with 9/11, and the "self-indulgent American in you" would then most likely have praised us for our objectivity. But, in my opinion and that of my colleagues, a journalist’s job amounts to more than a simple tearful, mournful act of commemoration. A journalist has a duty to report on events and explain their context, even when that context raises innumerable questions, as an attack of the scope of 9/11 necessarily does. We strove to illustrate as many questions as possible in relation to terrorism. Perhaps the documentary was too packed with infos, was punctuated by too many events, raised too many questions…

You chose to give a caricatured description, seeing in these questions only "anti-American rhetoric." How could you have missed the three portraits of Abdel Rahman, the alleged mastermind behind the first World Trade Center bombing? How can you maintain that we made no room for Hamas or the Hezbollah? How could you have missed our comments on Carlos, Abu Nidal, and the Tehran hostage crisis? You undoubtedly have a very selective memory…

Had you properly done your homework, you would have compared this edition of Visa with the past years, and would have noted that we have consistently reported on all anti-American attacks, from 1983/84 up to present, from Beirut to Sanaa, going through the tragic American Embassy in Nairobi. As for Oklahama City, that story was extensively covered, at a time when your magazine did not yet deem it necessary to talk about us.

To sum up, the editorial part of your article -- apart from the right-hand column which lists Visa award-winners and mentions the "two dozen photo exhibitions," of which there were precisely 28 -- boils down to a problem between two people (Leroy vs. Nachtwey) and systematic anti-Americanism, while the rest of the "Perpignan experience" amounts to no more than a bit of routine small-talk around a glass of muscat.

Have you no consideration for the more than 400 photographers whose work has been exhibited over the past 14 years, the 180,000 visitors who attended in 2002, the 3,000 professionals and the organizers of a panel discussion so routine that this year was the first time anything like it had ever been organized in Perpignan? But I guess all these people all have the same flaw: they are not American (or Israeli). A flaw shared by a large part of humanity.

So, Holly, please accept apologies from me and my entire team, for being part of this overwhelming minority. However, I want to prove to you that, in spite of everything, I am interested in your country: I very much appreciate the author of Fear and Loathing in Las Vegas, which was published as a serial in the U.S. magazine Rolling Stone before it came out in book form. Hunter Thompson became famous for his Dr. Gonzo journalism, an extreme form based on drug-induced paranoia. I shudder to think that you were under the same influence as your mentor when you were reporting on the Visa festival! Blame it on the muscat…

More seriously, I would like to end this letter by talking about something that means a lot to me. Do you know just how many U.S. photojournalists and agencies found a place of freedom of expression in Perpignan? Americans that neither your magazine nor any other U.S. media had agreed to publish? I have the list for your personnal use…

I trust I’ll see you in Perpignan next year in September. I can see that, more than ever, it truly is the crucial event for our profession…

Jean-Francois Leroy

Een Duitse wetenschappelijke studie stelt dat vrouwen met blond haar een bedreigde soort vormen die rond het jaar 2200 zal zijn uitgestorven. De onderzoekers voorspellen dat de laatste echte blondine wordt geboren in Finland, waar naar verhouding de meeste blondines voorkomen. Te weinig mensen dragen volgens hen nog het gen dat mensen blond maakt, om langer dan twee eeuwen te kunnen voortbestaan.

Het probleem zit hem volgens de onderzoekers in het feit dat blondheid wordt veroorzaakt door een recessief gen. Dat wil zeggen dat een kind alleen blond haar zal hebben, als het gen in beide kanten van de familie voorkomt in de generatie van de grootouders.

Verder denken de onderzoekers dat de namaak-blondjes, die hun haar blonderen, er medeschuldig aan zijn dat hun natuurlijke concurrentes ter ziele gaan. De Duitse deskundigen suggereren dat mannen geblondeerde vrouwen aantrekkelijker vinden en die als partner verkiezen boven echte blondjes. Onbekend is waarom. (Misschien omdat Duitse mannen geen smaak hebben?)

Een professor in de dermatologie van de universiteit van Edinburgh is het niet met de Duitse onderzoekers eens. "Genen sterven niet uit, tenzij er nadelen zijn aan het hebben van dat gen. De enige reden voor verdwijning van blondines zou dus zijn dat het een nadeel is om dat gen te hebben en ik geloof niet dat dat het geval is", aldus de Schotse wetenschapper.

Neem het zekere voor het onzekere, en fotografeer blonde vrouwen, nu het nog kan!

Yoko Ono, de weduwe van John Lennon, heeft een schikking getroffen met een voormalige assistent, tegen wie zij een proces was begonnen. Dat heeft haar advocaat vrijdag bekendgemaakt. Ono had net daarvoor de eerste fase van een rechtszaak gewonnen, die zij tegen hem had aangespannen. De rechter oordeelde dat Frederic Seaman die door de Lennons in 1979 was aangenomen, nog steeds aan een vertrouwelijkheidsovereenkomst was gebonden. De overeenkomst had hij bij zijn aanstelling aanvaard.

Ono daagde Seaman voor de rechter, omdat hij van plan zou zijn een boek uit te geven met foto's van de familie Lennon. Zij eist dat hij alle foto's teruggeeft en wil ook geld van hem zien. Het geld heeft hij verdiend met de verkoop van brieven en songteksten die hij uit het huis van Lennon na diens dood heeft gestolen. Seaman zegt dat de foto's van hem zijn, omdat hij ze in zijn vrije tijd en met zijn eigen camera zou hebben genomen. De rechter oordeelt in een latere fase van de zaak over de claims van Ono.

Seaman had al in 1991 memoires gepubliceerd over de in 1980 vermoordde ex-Beatle. Volgens Ono had hij daarmee ook al de vertrouwelijkheidovereenkomst geschaad. Seaman werd in 1983 al veroordeeld tot vijf jaar voorwaardelijke gevangenisstraf wegens het stelen van de dagboeken van Lennon. Volgens Ono heeft hij nog steeds niet alle zaken teruggegeven die hij destijds had ontvreemd.

Bronnen: ANP, BBC, Gazet van Antwerpen.

De reportage die Johannes Abeling maakte in de Gaza-strook, waarvan al eerder veel te zien was bij Eye of the Low Countries, is nu ook te bekijken op de site van het Parool.

Het Fotografiemuseum Amsterdam (Foam) krijgt van de gemeente € 227.500 extra subsidie om de gebouwen aan de Keizersgracht 609-613 te verbouwen. Dit bedrag komt bovenop een jaarlijkse bijdrage aan het museum en de eenmalige bijdrage van een half miljoen die het Foam eerder al ontving. Het extra geld is nodig om 'allerhande klimatologische maatregelen' te nemen - waaronder betere airconditioning - bovenop de vele bouwkundige aanpassingen die nodig zijn om de panden voor het tentoonstellen van foto's geschikt te maken.

Olympus 35mm Mju-V, The body of a supermodel with the performance of a superhero.

Move over Kate, Naomi and Gisele, the new “Supermodel” from Olympus has arrived. The Mju-V becomes the first manufacturer in the world to successfully integrate a high-performance 3x zoom lens with a focal length of 38mm to 105mm into a compact All-Weather body. Available from November.

Ronkende taal van de Olympus-site. Eeuwig zonde dat ze wel dit soort dingen maken maar met de OM-lijn gestopt zijn.

''Zwart-witfotografie heeft meer impact, is heel precies, het komt op je af als een vuist. Ik wil dat je mijn foto's niet mist, dat je er niet langs kunt lopen, ik wil het je onmogelijk maken om mijn foto's niet te zien, en de best mogelijke manier om dat te doen is er een vuist van maken, die je treft, die je pijn doet. En de andere reden is dat ik mijn films zelf ontwikkel, zelf afdruk. Ik heb thuis twee-, drieduizend afdrukken, alle ruimte wordt erdoor in beslag genomen. Ik krijg er genoeg van, foto's onder alle bedden, ik word er ziek van, ik wil dat veranderen, ik wil er vanaf, ik zou ze graag verkopen, allemaal, het vergiftigt mijn huis, al die foto's des doods. Maar ik kan niet ophouden met afdrukken, ik ben bang dat de industrie ophoudt met het leveren van fotopapier. Door de digitalisering is sommig papier van Agfa al niet meer te krijgen, dat wordt gewoon niet meer gemaakt. Binnen een jaar of vijf, tien, is er waarschijnlijk helemaal geen fotopapier meer te krijgen, en in digitaal fotograferen ben ik niet geïnteresseerd. Dus ik heb haast, ik ben geobsedeerd met het afdrukken in de donkere kamer, maar daar moet je een prijs voor betalen. Ik heb last van mijn maag door het werken met al die zuren.''

Don McCullin in Het Parool

Verspreking in een reportage van het ontbijt-programma "Goedemorgen Nederland":

De gemeente Amersfoort wil voorkomen dat Amina Lawal haar doodstraf ontloopt.

Een steniging naar je stad halen, dat is weer eens iets anders dan de proloog van de Tour de France of de Giro d'Italia... Amersfoort heet tenslotte niet voor niks de Kei-stad.

Gezien op de Photokina:

-De Rolleiflex 6008 AF, de eerste 6x6 met autofocus
-Nieuwe miniatuurcamera's van Minox, waaronder een digitaal cameraatje in de vorm van een Leica M3, en een "Hasselblad SWC"
-Een sjieke compactcamera van Olympus, de Mju-V, met aluminium huis en 11-punts-autofocus
-Een 120-300mm/2.8 objectief van Sigma
-De Nieuwe Leica R9. die erg op de R8 lijkt, maar met sterk verbeterde electronica, en een bijpassend 2.0/90 mm Asph. objectief
-En tot slot: de nieuwe professionele Supra films van Kodak, waaruit de ISO 100 gevoeligheid is verdwenen.

Gistermiddag was er een demonstratie op de Dam tegen de onbegaanbare keitjes, op hoge toon en op hoge hakken. De aanwezige persfotografen deden erg hun best om het geheel goed in beeld te brengen.

Tot eind oktober te zien bij Café De Wolkenkrabber te Utrecht:

"Inner thoughts and deeper feelings", Fotografie Petra van Velzen

Petra van Velzen maakt middels het medium fotografie intrigerende beelden met een bevreemdend effect. Haar fotografie kenmerkt zich door een eigen crispy stijl, bij voorkeur wars van fotografische conventies. Het kleurgebruik in van Velzen's vrije werk is opvallend in diepte dankzij speciale experimentele ontwikkelmethoden.

De Franse filmacteur Alain Delon en zijn van oorsprong Nederlandse echtgenote (en voormalig fotomodel) Rosalie van Breemen hebben besloten na vijftien jaar een punt achter hun huwelijk te zetten. Dat is woensdag vernomen in kringen rond het echtpaar.

Volgens de bronnen gaan de twee in goed overleg uit elkaar. In het belang van hun kinderen, de 12-jarige Anouschka en de 8-jarige Alain-Fabien Delon, moeten de redenen voor de scheiding vertrouwelijk blijven. Alain Delon wilde er zelf niets over zeggen.

Bron: ANP

Sinds maandag 23 september is in het Amsterdamse stadhuis de fototentoonstelling "After September 11, Images From Ground Zero" te zien. De foto's waren al eerder te zien in het WTC te Rotterdam en in het stadhuis van Den Haag. De foto's zijn gemaakt door de internationaal bekende fotograaf Joel Meyerowitz. Een straatfotograaf in de ware zin des woords. Meyerowitz werd in 1938 geboren in New York en is sinds 1962 actief als fotograaf. De foto's zijn tentoongesteld op de blauwe wand bij de vergaderzalen. in het stadhuis (begane grond) en zijn tijdens kantooruren tot en met 4 oktober te bezichtigen.

Twee miljoen euro had Playboy ervoor over om Kylie Minogue (36) te mogen fotograferen. Een royaal aanbod dat de Australische popzangeres droogjes afwimpelde, want Kylie hoopt met haar eigen kalender minstens zoveel binnen te harken. Van de kalender zijn in Groot-Brittannië al vijftigduizend stuks de deur uit tegen een prijs van € 9,50.

Yoko Ono heeft gisteren in een rechtszaal in New York getuigd tegen Frederic Seaman, een voormalig persoonlijk assistent. Volgens haar heeft hij zijn belofte - te zwijgen over haar leven met John Lennon - gebroken. Na de geboorte van hun zoon Sean in 1975 besloten zij dat ze hun privé-leven zo veel mogelijk wilden afschermen van de publiciteit.

Seaman werd er door het paar constant aan herinnerd dat hij geen informatie mocht verspreiden over hun verblijfplaats, zo vertelde Ono. Zij klaagde Seaman in 1999 al eens aan omdat hij een geheimhoudingsplicht zou hebben overtreden door familiefoto's van hun gezin te publiceren in een boek over Lennon's laatste dagen. Ook zou hij eigendommen van Lennon hebben verduisterd en verkocht aan verzamelaars. Ono eist dat Frederic Seaman de 374 foto's die hij maakte van Lennon aan haar overdraagt, evenals de ruim $ 75.000 winst uit de verkoop van manuscripten en persoonlijke brieven van de Beatles-legende.

De advocaat van Seaman betoogde op zijn beurt dat Ono een ordinaire geldwolf is, wier houding niets meer met John Lennon's vredelievende voorstelling van de wereld te doen heeft.

Ono ontsloeg Seaman in 1981, onbewust van het feit dat hij Lennon's archieven had geplunderd. In 1983 bekende Seaman dat hij Lennon's dagboeken had achterovergedrukt. Hij moest deze teruggeven en kreeg daarnaast een voorwaardelijke straf. Zijn bewering alles te hebben teruggegeven wordt nu betwist. Volgens Ono tekende Seaman in 1979 bij zijn indiensttreding een geheimhoudingscontract. Tot zijn taken behoorde het verzorgen van Sean en het nemen van foto's bij familie-gebeurtenissen.

Seaman voerde aan dat hij de 374 foto's in zijn eigen tijd en met zijn eigen camera maakte, en dat hij daarmee de rechthebbende over de foto's is.

The camera puts ten pounds on you.....

De Russische Oksana Federova is ontslagen als Miss Universe 2002. Ze komt haar verplichtingen niet na. Federova zou volgens de organisatie heel mooi maar ook heel verwend zijn. De Russische zou ook in het geheim gehuwd zijn, wat volgens het reglement verboden is. Ze is ook meer dan zeven kilo bijgekomen en zou zwanger zijn. Het is de allereerste keer in de 52-jarige geschiedenis van Miss Universe dat de winnares haar kroontje kwijtraakt.

De verkiezing van Oksana Federova in mei zette Rusland op zijn kop. Nooit eerder had een Russische de titel gewonnen. Voormalig Sovjetleider Michael Gorbatsjov zei dat Federova het levende bewijs was dat Russen alles kunnen winnen, van de Olympische Spelen tot Miss Universe.

Oksana Federova was luitenant bij de politie van Sint-Petersburg. Volgens het ministerie van Binnenlandse Zaken mag ze haar loopbaan voortzetten en maakt ze kans op promotie tot kapitein.

(En anders misschien een rol in het vervolg van Bridget Jones' Diary.)

Bron: De Standaard.

De Photokina 2002, één van de grootste beurzen op het gebied van fotografie, vindt plaats van 25 tot en met 30 september in KölnMesse in Keulen. Tijdens de beurs is er voornamelijk aandacht voor producten, zowel voor consumenten als voor professionals. De diverse fabrikanten laten zien wat de mogelijkheden zijn van hun zojuist geïntroduceerde innovaties. De laatste jaren is er natuurlijk ook veel aandacht voor digitale technieken.

Verder zijn er 25 verschillende seminars en worden er een tiental awards uitgereikt. Daarnaast zijn er ruim tien tentoonstellingen te bezichtigen, uiteenlopend van amateurfotografie tot digitale 360 graden foto's.

Meer informatie over Photokina 2002.

Marie-José Jongerius (1970, NL) exposeert van 18 September t/m 9 oktober in debaliecafé in Amsterdam met foto’s van moderne oases in Californië die eerder gepubliceerd zijn in het boek ‘Sweet Water’.

Els de Temmerman, die volgens journalist Arnold Karskens veel van haar verhalen verzonnen, aangedikt of van horen zeggen heeft, houdt deze en de komende maand een reeks lezingen in België voor de organisatie Childsoldiers. De data en adressen zijn hier te vinden.

(Een aardig Nederlands synoniem voor de term lounge lizard: salon-salamander)

Zaterdag 28 september op Channel 4 UK, Ned. tijd 20:05-21:00:

War Photographer: A renowned photojournalist, James Nachtwey has witnessed countless world crises. This academy award-nominated film by Christian Frei follows him on some of his most difficult and dangerous assignments.





In de documentaire zie je Nachtwey meerennen met ziekenbroeders die een gewonde wegdragen op een brancard. Je ziet hem foto's schieten op een begrafenis in Kosovo, waar hij zijn camera in het wanhopige gezicht drukt van een vrouw die haar zoon probeert te begraven. In Indonesië belandde Nachtwey midden in de klopjacht van een woedende meute die belust was op het bloed van vier Ambonezen. Drie van hen werden in mootjes gesneden, de vierde wist zich los te rukken van zijn belagers. Nachtwey rende mee met de doodsbange man en smeekte de mensen het leven van de Ambonees te sparen, maar zijn bede werd genegeerd. Nachtwey ging toen door met fotograferen. Op een van de foto's is te zien hoe een Indonesiër met een hakmes verbaasd in Nachtweys cameralens staart. Het moet een seconde zijn voor het slachtoffer de keel wordt doorgesneden. Dit is de geschiedenis betrapt, in flagrante delicto. Als kijker begrijp je waarom Nachtwey zoveel prijzen in de wacht sleept. Maar je begrijpt ook iets van de critici die hem verwijten geen oorlogsfotograaf maar een oorlogspornograaf te zijn.

Bronnen: Channel 4 TV listings, Serge van Duijnhoven/ de Groene Amsterdammer.

Vandaag introduceert Kodak Professional de laatste aanwinst in haar digitale assortiment, de DCS PRO 14n, een digitale spiegelreflex camera uitgerust met een 35mm formaat CMOS beeldsensor. De eerste in een Kodak reflex-camera gebouwd. De nieuwe camera biedt maar liefst een 13.89 Megapixel CMOS beeldsensor en levert verschillende resoluties RAW bestanden op.

Fotograaf Henk Jonker is dinsdagochtend in Amsterdam overleden. Zijn familie heeft dat bekendgemaakt. Jonker, die onder andere werkte voor het Algemeen Handelsblad en internationale tijdschriften als Time en Der Spiegel, is 89 jaar geworden.

Jonker begon na de Tweede Wereldoorlog met fotograferen waarbij hij vooral oog had voor gewone mensen en kleine momenten. Hij was onder andere enige tijd getrouwd met de fotografe Marie Karoline Oestreicher, beter bekend onder de artiestennaam Maria Austria. Zij overleed in 1975.

Henk Jonker was ooit verzetsman, patatbakker en kunstschilder, maar bovenal fotograaf. Jonker had zelf geen al te hoge pet op van zijn werk: ''Ik heb maar een of twee foto's gemaakt die er echt toe doen''.

Bron: ANP.

Award-Winning Photographer James Nachtwey Finds the Blood and Gore in Every War

To photograph war, famine, and disease for a living it helps to have a steel-plated mind as well as a cast-iron stomach. Not many people are eager to be shot at or to examine dead or hollow-eyed strangers through a lens, at least not for long. The risks to life and limb are obvious. Robert Capa's brave and celebrated career, violently terminated in 1954 by a land mine in Indochina, underlined the bodily dangers of covering 20th-century wars on the front lines.

Less visible are the mental costs of prolonged exposure to human anguish. One war is enough for most people. Timothy O'Sullivan hauled his tripod and glass plates over the killing fields of America from 1861 through 1865. But after Appomattox he took off for the vacant spaces of the West and seems never to have photographed another corpse. The voyeurism and high-keyed monotony of the job, along with the hopeless feeling that you're exposing conditions inside a slaughterhouse for a carnivorous world, prevent most photographers from making death and suffering their life's work.

James Nachtwey is a freakish exception. Year after year, for roughly two decades, from Afghanistan to Zaire, he has chosen to be on the ground when the body count starts to climb. The most highly decorated veteran in his field—he has won the Robert Capa Gold Medal five times, Magazine Photographer of the Year six times—he is a legendary barometer for other photojournalists. The appearance of Time magazine's grim reaper promises they are in a high-pressure zone.

Five years ago I began to write a profile of Nachtwey for Esquire. I had been intrigued by his 1989 book, Deeds of War, which has more Technicolor explosions than all the Lethal Weapon movies combined. We had a few amiable lunches before negotiations broke down: I wanted to go into the field with him; he couldn't overcome his reluctance to have someone tailing him. What I didn't understand then, and do now, is how private he wants his experience of these public catastrophes to be.

His book Inferno looks and feels like a somber onyx headstone on this phase of his career. Massive and black except for the cover type printed in faded red, the color of dried blood, with 320 black-and-white duotones on heavy matte stock, this chronicle of horror—culled from his last 10 years' work in Somalia, Bosnia, Rwanda, Chechnya, Kosovo, and other circles of Hell—may be the most pretentious group of news documents ever assembled. The book is disturbing, but for the wrong reasons.

"James Nachtwey has said that he was once a war photographer, but now he is an anti-war photographer," critic Luc Sante writes in his introduction, although this pious self-definition (which Nachtwey repeated on Oprah) can be confusing once you look at the pictures. He is clearly obsessed by the consequences of war on the body, by maiming and facial disfigurement, by the abstract pattern of a desiccated corpse in the sand. His gaze is far more directed by aesthetic wonder than by anything that could be called a rage against violence. Nachtwey is about as anti-war as Herb Ritts is anti-fashion.

Sante notes with some discomfort that "Nachtwey's pictures are always compositions." But he sidesteps the question of what to do with the troubling fact that the photographer took his time in framing and lighting the victims. When the starving woman in a wheelbarrow reaches her hand toward us, or the child on his knees near death looks up at the camera, we know where Nachtwey was standing when he chose to click the shutter.





The incense of sanctimonious words around these pictures can't disguise the odor of superiority that lingers as you turn the pages. The power that Nachtwey exercises over these helpless people in foreign lands is mirrored by his ruthless attitude toward the viewer. Only an anomic could be unmoved by the fate of children with AIDS abandoned in Romanian orphanages, or starving Sudanese villagers caught in a civil war they don't understand.

But Nachtwey doesn't give us a choice about what we should feel; the subject matter programs our response. He is holding a gun to our heads: Weep for humanity, or else you're a monster. To hope to make art from this kind of material requires discretion and distance, and the graphic presentation here punishes us by lacking both. The prying eye of the camera is justified by luxurious printing that turns dead or mutilated flesh into something for our delectation.

Is he honoring these unknown people by entombing them in his expensive black slab? Should we be grateful? Admire his eye? How do we translate the relentless message of the book—hardly news—that war is hell? If we don't send a check to Oxfam after a visit with these ghosts, are we complicit in their terrible lives? The condescending air in his—and our—pity for other countries' tragedies may be inevitable when the photographer and the audience are American. But would the families of, say, the Columbine students appreciate a German or French photographer who offered exquisite close-ups of their slain children to Europe's appraising eyes?

In Robert Capa's scrappy, often blurry pictures of the Spanish Civil War and World War II, you can see where he stands in the political fight. Connected to those he memorializes, he is partisan in the best sense. He didn't dress himself up as an artist on the battlefield or in his books. Susan Meiselas's photographs from Nicaragua in the '80s are animated with that same spirit. Her encyclopedic and loving book on the Kurds shows her dogged concern for their unnewsworthy plight.

Nachtwey doesn't have causes. I doubt he knows anything about the hundreds of bodies in his pictures except their names, if that. He is the recording angel for the Four Horsemen of the Apocalypse, alighting at the sound of gunfire; then, after a week or two, flying off to a new bloodbath. He seems to care little how people live, only how they die.

You can't discount his courage in making these pictures, or his ambition. To be reminded of the daily chaos that is a way of life elsewhere is necessary for the imagination in a country sated on stock market news. Many photographers have aestheticized death, including Weegee and Joel-Peter Witkin. But their dirty-minded appetite for the topic can mitigate our squeamishness over their delight in the macabre. Nachtwey is far too guarded and humorless to say what his photographs proclaim: He loves his work and how saintly it makes him feel. Like Sebastiao Salgado, he wants to carry the world's agony on his shoulders and have us applaud his global compassion.

No wonder Richard Avedon has called Inferno "the most painful and beautiful book in the history of photography." Both men need reassurance from publishers and museums to allay their fears that they're just guns for hire at glossy magazines. They need lavish productions like Inferno even if, like Avedon's series on the insane, the result is a hideous blot on a stellar career. They want to be artists who suffer for our sins, even if their photographs reveal their own tainted desires and the luckless beings trapped in their sights have done most of the suffering.

Bron: Richard B. Woodward/The Village Voice.

Naar aanleiding van het relletje rond James Nachtwey verscheen vorige week in PhotoDistrict Newswire een larmoyant verhaal onder de titel Fear and Anti-American Loathing at Visa Pour L'Image over het festival voor fotojournalistiek in Perpignan. Ik zou er normaal geen aandacht aan hebben besteed, maar nu sommigen dit zien als een rehabilitatie van James Nachtwey reageer ik er nu alsnog op.

Het artikel is niet meer dan een klaagzang van een navelstaarder die niet begrijpt dat er meer in de wereld is dan Ground Zero, dat er meer is dan alleen een Amerikaanse invalshoek, en dat er meer fotografen zijn dan alleen Amerikanen. Wie zich beklaagt over de grote aandacht voor de oorlog in Afghanistan en alleen de plaatselijke drama's in Manhattan in de schijnwerpers wil zien, heeft het journalistiek gezien niet zo goed begrepen. Met de festivalleiding ben ik het eens dat de kern van het journalistieke verhaal in Afghanistan en Pakistan ligt, meer dan in het afbeelden van nóg meer rook, instortende torens en brandweerlieden. Wie dan met een opgeblazen ego en een superieure houding van America First het festival komt binnenvallen maakt zich, begrijpelijk, niet geliefd, en zeker niet in Frankrijk. Het is dan ook goedkoop van de schrijver van PDN om de festivalleiding te beschuldigen van een anti-Amerikaanse houding, terwijl het eigen stuk druipt van Frankrijk-bashing. Of is men wellicht van dezelfde mening als president George Bush jr., dat wie niet de pro-Amerikaanse patriottische houding is toegedaan, bij de vijand behoort? Dit kan men van een Europese, en zeker een Franse festivalleiding niet verwachten. Gelukkig heeft deze een ruimere blik voor wat er zich in de wereld afspeelt dan een zelfvoldane schrijver en een fotograaf, die zich op de lange tenen van hun ego's getrapt voelen.

Soms lijkt het ook in Nederland wel, alsof een kritische houding tegenover iemand als James Nachtwey hetzelfde is als vloeken in de kerk.

Met behulp van foto's van een van hen heeft de Veenendaalse politie drie vermoedelijke vandalen aan weten te houden. Twee 21-jarige mannen uit Veenendaal gooiden in de nacht van woensdag op donderdag ruiten in van het gemeentehuis. De derde legde het vast met zijn digitale camera. Surveillerende agenten zagen het gebeuren en vatten de fotograaf in de kraag. Dankzij de foto's waren de andere twee, die aanvankelijk ontkomen waren, snel gevonden.

Bron: De Gelderlander.

Al geruime tijd doen in Groot-Brittannië geruchten de ronde dat de in september 1984 geboren prins Harry een zoon is van James Hewitt, die enige tijd een relatie had met de Britse prinses Diana. Die geruchten, gevoed door de opmerkelijke gelijkenis tussen Hewitt en de prins, bereikten vorige week een nieuw hoogtepunt toen Harry achttien werd. De beroemde fotograaf Mario Testino maakte ter gelegenheid daarvan portretten van Harry die erg lijken op foto's van Hewitt als jonge man. Naar aanleiding daarvan heeft Hewitt nu zijn lange stilzwijgen verbroken om de geruchten te ontzenuwen.

Canon introduces the world's highest resolution professional digital camera the EOS-1Ds, featuring the first ever full frame 35mm CMOS sensor, with 11.1 million effective pixels. Targeting the professional user that seeks the highest image quality, the EOS-1Ds captures astounding detail & colour, almost doubling the resolution considered state of the art for a digital SLR camera in the world today.

Having a full frame sensor the same size & aspect ratio as 35mm film has long been the holy grail of digital photography, but the EOS-1Ds also delivers what has so far not been possible, ultra-high resolution in the SLR format. Another long-awaited benefit of a full frame sensor is that it allows the use of wide-angle lenses without any focal length magnification, a traditional limitation of previous digital cameras.

The EOD-1Ds can capture images at approximately 3 frames per second for a 10-frame burst, even at the highest quality setting. It features the same shooting functions and operation system as the EOS 1D. The EOS 1Ds has fast shutter speeds with a maximum shutter speed of 1/8000 sec and X-sync at 1/250 sec. Users have the choice of an ISO speed range of 100-1250 and ISO 50 provided with custom functions. Photographers also benefit from the high speed, high precision 45 –point area auto focus and 21-zone metering.

Alle details en specificaties van de nieuwe Canon EOS-1Ds!

Yasser Arafat mag dan wel erg in het nauw zitten in zijn grotendeels vernielde hoofdkwartier in Ramallah, hij heeft nog steeds zijn persoonlijke fotograaf Hussein Hussein bij zich. Want waar ben je zonder bril, machinepistool, en een lens op je gericht? Don't leave home without them! (Maar voorlopig gaat hij ook nergens heen.)

Vrijdagavond was Kadir van Lohuizen te gast in Herberg de Leeuw, alwaar hij vertelde over zijn rivierenproject en zijn reizen naar New York en Afghanistan. Bijna was hij in plaats van naar New York, direct naar Pakistan gereisd. In het vliegtuig naar New York had hij nog het plan de plaatselijke helden zoals de onvermoeibare lijkenbergers te portretteren, maar eenmaal gearriveerd merkte hij al snel dat het verboden was met deze mensen in contact te treden. De overheid wilde geen beelden van angst en verschrikking, maar aan de buitenwereld tonen: 'Wij zijn sterk, wij zijn niet verslagen, wij bouwen Manhattan weer op'. Het fotograferen van de ruïnes werd voor allen behalve Joel Meyerowitz verboden.

"Your equipment will be seized and you will be prosecuted", stond op de verbodsborden. Dus ging van Lohuizen de New Yorkers fotograferen, en stelde vast dat zelfs wie geboren en getogen was in Manhattan zich na 11 september in zijn richtingsoriëntatie vergiste, nu het ijkpunt van de Twin Towers was verdwenen.

De nieuwe U2-video "Electrical Storm", geregisseerd door Anton Corbijn en gefilmd in Zuid-Frankrijk, is vanaf deze week op MTV en TMF te zien. De hoofdrollen in deze video worden gespeeld door Larry Mullen en de Engelse actrice Samantha Morton (als zeemeermin). Zij vertolkt ook de vrouwelijke hoofdrol in de film "Minority Report", de film van Steven Spielberg met Tom Cruise, die komende week in première gaat.